1-1       باس‏ها و عملکردشان

باس را مي‏توان يک مجموعه خط(سيم) براي انتقال داده بين يک ارسال كننده داده و يک گيرنده تعريف کرد. معمولا  خطوط سيگنالي را كه با يكديگر وجه مشتركي دارند پهلوي هم گذاشته و آن را يك باس مي ناميم. به اين ترتيب باس داده,  باس آدرس و باس کنترل و غيره را به دست مي‏آوريم. در يک طراحي مناسب,  بايد مسائلي از قبيل مصونيت در مقابل نويز, اثرهاي بارگذاري ac و dc,  انعکاس ناشي از پالس هاي منطقي سريع و نيز تداخل بين هادي‏‏هاي موازي بايد در نظر گرفته شوند.  ولي،  از آنجا که ما در اين درس درصدد پرداختن به جنبه الکترونيک عناصر نيستيم،  از بحث در باره اين مسائل صرف نظر مي کنيم.

1-1-1                          باس نوع اول

روي باس نوع 1, يک فرستنده سيگنال و يک گيرنده داريم. از آنجا که ميکروپروسسورها با استفاده از تكنولژي  MOS ساخته شده اند و توانايي جرياندهي شان بسيار محدود است, به عنوان يک قاعده کلي هرگاه بار روي باس از توانايي جرياندهي ميکروپروسسور بيشتر باشد, يا گيرنده در برد اصلي نباشد بافر لازم است. منظور از بافرکردن باس, اتخاذ روشي براي اطمينان از انتقال سطوح منطقي معتبر بر روي باس است.شکل 1-1 چند نوع بافر متداول را نشان مي دهد. آي سي هايي از خانوادة TTL  مانند 74LS245  و 4LS244 اين جنبه گيرا را دارند که در هر آي‏سي هشت بافر وجود دارد. معمولا نه تنها بافر کردن فرستنده, که بافر کردن ورودي گيرنده ها نيز سودمند است,  زيرا اين کار مقدار بارهايي را که مي توانند روي باس قرار بگيرند بسيار زياد مي‏کند. در مورد اين دو آی‏سی در بخش 1-1-3 بيشتر توضيح داده شده است.